Alles wordt bepaald door het perspectief van waaruit je het bekijkt. Dit lijkt een eerste zin van een filosofisch betoog, maar dat is het niet. Het gaat over mijn dochtertje van 8. Zij zat vanavond na het eten, terwijl ik mijn zoon voorbereidde op de entreetoets, naast mij te tekenen. Zoals kinderen dat doen, met de tong uit de mond, ver over het papier gebogen.
Na enkele zuchten en wat gekreun, keek ik waar ze mee bezig was. Ze had met viltstift in mooie letters haar naam geschreven. Ok, ze was een letter van haar naam vergeten, er stond ‘Verle’ in plaats van ‘Veerle’, maar dat was niet de bron van haar onvrede. Haar frustratie kwam voort uit het mislukken van het perspectief. De letters wilde ze diepte geven, maar dat lukte niet.
Wat is het heerlijk om een kind dat uit zichzelf deze ontdekkingsreis aangaat, iets te kunnen leren. Ik legde uit hoe perspectief werkt. Hoe je een punt aan de horizon pakt en eigenlijk alle lijnen naar dat ene punt trekt. Hoe je werkt met een schaduw en een slagschaduw. Op het moment dat ik begon uit te leggen hoe de herkomst van het licht de plaatsing van de schaduwen bepaalde, was ze al weer bezig met de iPad om een spelletje te gaan spelen. Soms ga je iets te lang door.
Toch bleek ze wel geluisterd te hebben. Een half uur nadat ze naar bed was gegaan, stond ze weer in de woonkamer met een tekening in de hand. Haar naam (met extra e) in keurig perspectief en met slagschaduwen.
Het maakt je dag in één klap goed als je zoiets kleins ziet landen bij een kind…