Vandaag bezocht president Poetin ons land. Dat doet me denken aan een ontmoeting die ik in 2003 had met een Russische op Malta. In een overvolle, zweterige discotheek raakte ik met haar aan de praat. Veel kan ik me er niet meer van herinneren, daarvoor was de drank iets te enthousiast rondgegaan, behalve dat ze een enorme bos krullen had, een meter vijftig was en Engels sprak met een charmant Russisch accent.
Van het hele gesprek is mij één onderwerp bijgebleven: Poetin. Terwijl ik met mijn zatte kop hoog opgaf over wat Gorbastjov voor het westen had betekend, schudde zij meewarig haar hoofd. Gorbatsjov was in haar ogen een loser die Rusland had verkwanseld. De enige held was voor haar de toenmalige en huidige president Poetin.
Onbegrijpelijk vond ik dat. En dat zei ik ook. Ik vertelde haar dat Poetin een dictator was, een bedreiging voor de vrijheid en dat hij er bovendien uitzag als een nazi. Erg fraaie taal van een beschonken toerist uit het decadente Holland.
Als antwoord op mijn tirade zei zij maar één ding: ‘I like Putin’.
Ik weet niet meer hoe ik afscheid van haar heb genomen. Waarschijnlijk zijn wij door de hossende menigte uit elkaar gedreven. Maar dat ene zinnetje zit nog steeds in mijn hoofd: ‘I like Putin’. Mijn vrienden die bij mij waren, moesten er smakelijk om lachen. Vooral om mijn naïviteit. Volgens hen was de Russische op de verleidingstoer, terwijl ik alleen maar interessant stond te lullen over internationale politiek.
‘Ja, maar ze zei dat ze Poetin bewonderde,’ zei ik verontwaardigd.
‘Welnee,’ zei mijn beste vriend. ‘Ze bedoelde in haar gebrekkige Engels vast ‘I like put in’, als vooruitwijzing naar een nog hetere nacht. Sinds die tijd moet ik bij Poetin altijd denken aan de Russische krullenbol.